Beijing, Shanghai en Tunxi

Inmiddels hebben we er al weer 1,5 week op zitten. Op dinsdag 31-01 zijn we aangekomen in een bitterkoud Beijing na een prima vlucht met aeroflot. De temperatuur in Beijing was rond het vriespunt maar vanwege een snijdende wind voelde het veel kouder aan. Dik ingepakt hebben we de verboden stad bekeken, het mausoleum van Mao, de lama tempel en last but not least: een bezoek gebracht aan de grote muur. Mijn (Emmy's) HEMA-cursus Chinees bleek trouwens briljant.. Mijn eerste poging om op de markt twee water te kopen ' Ar Schweeeeee' leverde de reactie: ' No English' op. Dusz....

4 dagen later zijn we met een superdeluxe nachttrein doorgereisd naar Shanghai. Hij was zelfs zo luxe dat ze de verwarming op 30 graden celsius hadden afgesteld waardoor wij 's ochtends onze bedjes (waar Arie waarempel volledig gestrekt inpaste) uitdreven. En nog het meest verbaasd waren wij dat de trein exact op tijd vertrekt hier!

Shanghai is net als Beijing een stad met ruim 15 miljoen (!) inwoners. In Shanghai hebben we natuurlijk de bund afgewandeld en de yuyuan tuinen bekeken. Shanghai is een behoorlijk moderne en levendige stad maar na een paar dagen lang te zijn bedolven onder de verkopers van voornamelijk tassen en horloges en met tientallen chinezen op de foto te zijn gegaan vonden we het tijd om de grote steden even achter ons te laten. Daarom zijn we doorgereisd naar Tunxi, een stadje op ca. 5 uur rijden landinwaarts.

Tunxi voelt met zijn 150.000 inwoners ineens als heel klein. We hebben een fijn jeugdhostel gevonden, met wifi maar zonder cv (KOUD!!!). Tunxi staat bekend om de thee uit de regio Hainan maar nog meer om de berg Huang Shang, die we morgen zullen proberen te 'bedwingen'. Vandaag hebben we alvast twee oude dorpjes (ca. 1100 jaar) bezocht incl. landelijke omgeving in de buurt van Tunxi.

China voelt al weer heel anders dan de overige landen in (Zuid Oost) Azie die we in voorgaande jaren bezocht hebben. Vergeleken met de mensen daar zijn Chinezen (aldus onze politiek-oncorrecte mening) harde werkers, commercieel slim, vriendelijk en behulpzaam (behalve vrouwen van middelbare leeftijd in uniform) en vies (neus leegblazen, roggelen, enorm smakken, boeren). Wel zijn ze af en toe wat ongeduldig, als we het na drie keer hard schreeuwen (toe tsiiiii - toe tsiiiiii - toe tsiiiiii) nog niet snappen (duh) zuchten ze diep en draaien ze met hun ogen. Maar ach, wij begrijpen het wel, wij voelen ons hier analfabeet en een beetje hulpeloos op z'n tijd. De metro lukt nog wel maar de bus is al veel ingewikkelder. Behalve de vertrektijd herkenden we niets op de bussen/borden/tickets, zelfs de bestemming niet. Maar met een vragende blik en vriendelijk blijven lachen komen we gelukkig een heel eind. De Chinezen vinden ons vooral vreemd denken we: zelfs in Shanghai, waar genoeg blanke expats/toeristen rondlopen, werden we continue gevraagd om met mensen op de foto te gaan en vooral Arie (lang?) vinden ze bij vlagen hilarisch! Overigens zijn Chineze verkopers veel minder irritant opdringerig dan zuid-oost-aziaten en das dan wel weer prettig.

Tot zover onze eerste indrukken van dit enorme land. Wellicht denken we er over nog eens 1,5 week wel weer heel anders over, dat noemen we dan maar voortschrijdend inzicht... :-)

Groetjes uit China!!! Ni hao!